Vriendin T. en ik zaten een tijdje geleden met anderhalve meter afstand rustig op een bankje in het park te praten. Ineens merkte ze geïrriteerd op dat het bankje schudde. “Weil du so hibbelig bist!”
Wat was er gebeurd? Terwijl ik enthousiast zat te vertellen, was ik (zonder het zelf te merken) heftig met mijn benen aan het wiebelen. Dat had het hele bankje aan het beven gebracht, waar T. bloednerveus van werd, daar in het rustige park. Ik had niks in de gaten gehad totdat ze mij hibbelig noemde. Toen zette ik meteen mijn voeten naast elkaar op de grond en probeerde ze uit alle macht stil te houden.
Geen rust in je gat
Ook vriendin W. wees me laatst in een restaurant op hibbelig gedrag toen ik in mijn handen zat te wrijven en op mijn stoel op en neer schoof, terwijl ik in feite helemaal niet nerveus was. Ik legde uit dat het een erfelijke aandoening is: mijn vader en ik lijden aan wat dokter Van Dale beschrijft als “geen rust in je gat hebben”. Wij kunnen niet stilzitten. Het is voor onze medemensen best wel eens vervelend om zo’n Zappelphilipp in de buurt te hebben. Omdat mijn moeder bijvoorbeeld niet met een schuddende krant op een daverend bankstel wil zitten, heeft mijn vader ’s avonds zijn eigen fauteuil. Maar ondanks alle nadelen van onze onrust is er misschien wel een positieve bijwerking voor onszelf. Mijn vader en ik zijn er namelijk van overtuigd dat het hibbeln (‘hippelen’), huppen en trillen ons helpt om slank blijven.
Good vibrations
Een paar dagen geleden zat ik met T. gezellig op een terras aan de bosrand, in de buurt van een straat met doorgaand verkeer. Ze stelde geschrokken vast dat ons tafeltje trilde door de voorbijrijdende vrachtwagens. Tot ze naar beneden keek en lachend ontdekte waar de trillingen werkelijk vandaan kwamen … het tegen de tafel trappelende voetje van haar hibbelige vriendin.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 