Na enkele schrikwekkende fenomenen in de natuur in W. heeft een Storch gelukkig mijn dag gered …
De vorige keer schreef ik het al, in je eentje thuiszitten in deze rare tijden kan tot vereinzeln leiden en dat wil ik absoluut tegengaan. Heb ik mijn huiswerk gedaan en een webinar over ornithologie gevolgd? Nee, maar ik heb wel online gelezen dat dat tegenwoordig birding heet, want dat is hipper. Ik ben dus hipper dan ik dacht als ik met mijn verrekijker de natuur in trek. W. is, ondanks de nabijheid van een grote stad, door natuur omgeven en die ging ik vandaag op de fiets verkennen. Links fladderden eksters, rechts huppelde een haasje langs (het is bijna Pasen!). En hé, daar staat een wildplassende meneer in de struiken. Doorfietsen en voor me uit kijken.
Vleesberg
Er is in W. welgeteld één berg: en voormalige vuilstortplaats van 144 meter hoog. Die beklom ik dapper met mijn Hollandse mamafiets. Na de afdaling door het bos kwam ik bij een meertje. Te midden van wuivende riethalmen schitterde het water in het zonlicht. Wat een idyllische plek, dacht ik, en besloot het zandpad te volgen dat romantisch het hoge gras langs de oever in slingerde. Ik genoot van de rust en de aanblik van het meertje in de lentezon. Tot er ineens een vleesberg van zowat 144 meter hoog voor mij opdoemde. Een bolle bierbuik glom in de zon. De hele wereld loopt bedekt met mondkapjes, maskers en beschermende kleding, maar uitgerekend hier in W. ligt een bejaarde heer spiernaakt, wijdbeens, open en bloot in het gras!
Fluiten
Getekend door mijn FKK-trauma in Berlijn maakte ik onmiddelijk rechtsomkeert. Néé, ik zou mijn mooie natuurmoment niet door dit onooglijke obstakel laten verpesten. Op de koop toe werd ik op de terugweg met de volgende wildplasser geconfronteerd. (Komt het doordat alle gebouwen met openbare toiletten gesloten zijn? Of zijn het gewoon allemaal viezeriken hier?). Wat was ik opgelucht toen ik het bos uitreed, een brede landweg op. Ik fietste door uitgestrekte velden, zonder vleesbergen of andere obstakels. Heerlijk ongestoord. Als ik kon fluiten, had ik het toen gedaan.
Over fluiten gesproken, tot mijn verrassing kon ik tijdens mijn fietstochtje nog aan birding doen. Deze vogel was zelfs met het blote oog te zien; geen verrekijker nodig. Er kwam namelijk een prachtige Storch (ooievaar) aanvliegen en hij of zij landde elegant op het nest. Wat een spektakel! Zo was de dag toch nog gered.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 