“Ich weiß nicht, wann ich das letzte Mal in die Disco gegangen bin”, zucht W. We zijn allebei Ü30 en we willen gaan dansen …
We staan in de rij voor de concerthal. De meisjes voor ons moeten hun identiteitsbewijs laten zien. W. en ik vrezen even dat de security ons niet zal binnenlaten omdat we Ü30 (über 30, dertigplussers) zijn (en W. bovendien Ü40). Misschien zal de security denken dat wij onze kinderen op komen halen. Maar we hoeven niks te laten zien of uit te leggen, we worden binnengelaten en krijgen onze stempel. Ik denk meteen aan mijn schooltijd, toen we onze handen altijd heel voorzichtig wasten zodat de stempel er maandagochtend nog op zou staan en zou verraden welke coole klasgenootjes het voorbije weekend uit waren geweest.
Aarzelend betreden W. en ik de concerthal. Om ons heen dartelen jongens en meisjes met een beker alcohol in de ene hand en een smartphone in de andere. (Ik heb steunkousen aan en oordopjes in; de tijden zijn veranderd.) W. en ik schuiven door de jolige massa naar de bar. Een kalende man, zo te zien Ü50, trekt W. aan haar mouw, duidelijk opgelucht dat hij niet de enige is die het vorige millennium nog heeft meegemaakt. We verbazen ons erover hoe enthousiast de jonge feestgangers reageren op hits van Michael Jackson en a-ha. Bij 99 Luftballons gaan ze helemaal uit hun dak. Het (kinder)feest is compleet als er zelfs ballonnen en papieren slingers boven onze hoofden vliegen.
We vluchten even de gang in, waar een paar jongens (Ü18? of misschien zelfs Ü20?) verdiept zijn in hun smartphones. Eentje komt op mij af: “Können Sie bitte ein Foto von uns machen?” Kennelijk zie ik er zo oud uit dat ik zelfs in de uitgelaten context van een party gesiezt moet worden. Ik ben opgelucht als ik eindelijk de goeie knop heb gevonden en de foto is gemaakt. Intussen begint W. nerveus op haar horloge te kijken. Ze wil toch onderhand vertrekken, want haar zoon zit thuis te wachten. Een tiener die opblijft tot zijn moeder van de disco komt … ? De omgekeerde wereld.
W. neemt een taxi en ik ga naar de dichtstbijzijnde tramhalte. Op het perron aan de overkant bevindt zich een dronken meidenkwartet, waarvan misschien de helft Ü18 is. Eén meisje jammert en jankt, terwijl het tweede haar probeert te troosten, en het derde als muurtje voor het vierde gaat staan, dat zijn broek laat zakken en de urine klaterend de vrije loop laat. Bij deze erbarmelijke vertoning kan ik niet anders dan Fremdschämen. Ik neem me voor om thuis de stempel onmiddellijk van mijn hand te schrobben en alleen nog maar naar Ü30-Partys te gaan.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 