Het bedrijf waar ik werk verkoopt knutselspullen, maar ik heb de indruk dat de meeste collega’s eerder een Schuhtick hebben …
Elke dag wordt post naar ons bedrijf gebracht, waaronder pakketten met artikelen die klanten terugsturen en kantoorbenodigdheden. Pasgeleden werd er een enorme doos geleverd. Hij bleek voor J.G. te zijn. Zij is zelfs met haar naaldhakken aan nog een kop kleiner dan ik en kon de doos zelf niet dragen. Gelukkig kreeg ze hulp. Even later hoorde ik allerlei bewonderende kreetjes, oh en ah en de stem van C. die bevestigde: “I love these!” Nieuwsgierig ging ik kijken en trof J.G. aan tussen een lading schoendozen. Ze had welgeteld tien (!) paar schoenen online besteld en was ze tijdens de werkuren aan het passen … Over een Schuhtick gesproken!
Diezelfde week kreeg mijn leidinggevende ook een postpakket. Er zaten zwartwitte sneakers van Nike in. Hij was helemaal in de wolken (is dat het geheim van Nike Air?) en kreeg complimenten van de anderen. Ik vond het onooglijke gedrochten, maar ik heb dan ook geen verstand van sneakers.
Blijkbaar had mijn leidinggevende nu echt de smaak te pakken. De week daarop kreeg hij namelijk een envelop waar twee minuscule sneakertjes in bleken te zitten. Die had hij voor zijn vrouw besteld, vertelde hij. Zij komt uit Zuid-Amerika en heeft schoenmaat 35 (!). Later zag ik dat de sneakertjes met kabeltjes verbonden waren met zijn computer. Ik vroeg nietsvermoedend aan mijn leidinggevende waarom hij de schoenen aan het opladen was. “Oh, that’s because they have lights!” vertelde hij trots. En ja hoor: hij drukte ergens op de zool en de schoentjes lichtten in hun geheel op in bonte kleuren, flikkerend als kerstverlichting! Ik kon het niet laten om te vragen of zijn vrouw echt van plan is deze sneakers te dragen. Per slot van rekening is ze ouder dan haar schoenmaat. Even oud als de mijne om precies te zijn…
Mijn voeten zijn zo krom, knokig en eigenwijs als die van een 83-jarige, waardoor schoenen kopen voor mij een heuse expeditie is en geen snelle online aankoop. Pasgeleden heb ik in Berlijn na lang wikken en wegen degelijke leren sandalen aangeschaft, maar zelfs toen ik die een uur aan had, kreeg ik al blaren. Er zat niets anders op dan ergens op de bejaardenafdeling een paar extra brede gezondheidsslippers (net geen onooglijke gedrochten) te kopen en daarmee mijn stadswandeling verder te zetten. Schoenen bestellen zonder ze eerst te kunnen passen is dus helemaal geen optie voor mij. Kleding bestellen kan gelukkig wel. Vandaag kwam er daarom eindelijk een pakje voor mij. De inhoud heb ik lekker niét aan mijn collega’s laten zien.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 