Vandaag was weer een culinaire belevenis met de collega’s. Dit keer was de lunch selbstgemacht met nationale én internationale specialiteiten. Er was gelukkig geen Handkäs mit Musik, maar wel Franse kaas en Käsekuchen …
Bij ons op kantoor komen de medewerkers uit verschillende landen; behalve Duitsers zijn er collega’s die uit Amerika, België, Brazilië, Chili, Engeland, Frankrijk, Italië, Kosovo, Kroatië en Nederland komen. Dat bracht A. op het idee om een internationale lunch te organiseren waarop ieder zelfgemaakte hapjes mee zou brengen uit zijn of haar land van herkomst. De keuken stond ’s morgens al vol met lekkers, maar we moesten eerst nog een poos aan het werk en twee uur luisteren naar de voordracht van een expert voor veiligheid en gezondheid op de werkvloer. Terwijl hij uitleg gaf over brandblussers en reanimatie, verheugde iedereen zich stiekem al op de internationale specialiteiten.
Om 12.30 uur was het eindelijk zover. Een Franse collega had croissants meegebracht en een van de Nederlanders een pak vla. Zij hadden het zich gemakkelijk gemaakt. De Duitse collega’s daarentegen brachten zelfgebakken brood mee, verse Apfelkuchen, zelfgemaakte Kartoffelsalat en Eiersalat en bovendien Grüne Soße. Toen ik collega J. daar een compliment voor gaf, fluisterde ze dat de saus niet selbstgemacht was, maar kant-en-klaar gekocht. Omdat worst in Duitsland niet mag ontbreken, had de Beierse P. Leberkäse met mosterd meegebracht. Die was niet zo populair. Wat minder in de smaak viel, kon gelukkig weggespoeld worden met de zelfgemaakte limonade van C. Dat was – bij gebrek aan echte nationale specialiteiten – de Engelse bijdrage aan de lunch …
Er waren ook nog wat verrassingen. De Chileen bracht Franse kaas mee omdat hij in Frankrijk opgegroeid is en de Kroaat toverde trots een pak bitterballen tevoorschijn. Hij heeft namelijk heel lang in Nederland gewoond. Daarentegen bracht een Nederlander guacamole mee, geïnspireerd door zijn Mexicaanse vrouw. En de Kosovaarse? Zij verraste met Käsekuchen. Per slot van rekening woont ze al ruim driekwart van haar leven in Duitsland. Omdat de Amerikaan en de Braziliaanse niet op kantoor waren en de Italiaan geen tijd had, ontbraken helaas hun lekkernijen.
In het bedrijf werken geen Belgen, dus besloot ik de Belgische keuken te vertegenwoordigen. Wafels en chocomousse zijn cliché en mosselen en waterzooi niet mijn ding, dus waagde ik me aan het Koninginnenhapje (zie een ander blogartikel voor synoniemen). Gisteren was ik de hele avond in de weer met het draaien van gehaktballetjes, het stoven van champignons en het fabriceren van een roux. Vanmorgen fietste ik opgewonden met een pan saus naar het werk over het hobbelige bospad. Collega P. had voor een losse kookplaat gezorgd waarop ik mijn saus op kon warmen. Ik wist niet helemaal zeker wat de veiligheidsexpert, die uitblonk in Duitse Gründlichkeit, daarvan zou vinden. Maar die zei gelukkig niks en at met plezier een hapje met ons mee.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 