De Standstreifen is, zoals het woord het zegt, een strook om op stil te staan. Maar soms levert een ritje over de pechstrook een kleine portie geluk op …
Het is vrijdag, vijf voor vier. Ik probeer nog net voor Feierabend een vertaling af te krijgen. Dan komt collega C.S. eraan gestormd met slecht nieuws. Het centraal station in F. zit dicht wegens een misdrijf en er rijden geen treinen, niet eens openbaar vervoer. Ik raak lichtjes in paniek, want mijn trein naar Berlijn gaat over een uur. Wat moet ik doen als ik niet via het station van F. kan reizen? Gelukkig heb ik lieve collega’s: C.S. biedt aan dat ik met haar mee kan rijden naar het station van haar woonplaats H. Misschien lukt het daar om een andere trein richting Berlijn te nemen.
Over het aanbod moet ik eventjes nadenken. Ik herinner me een wilde rit met de Fiat 500 cabrio van een Engelse collega met mijn kapotte fiets op de achterbank. Avontuurlijker dan dat kan het niet worden, of toch? Collega C.S. is een temperamentvolle Française en heeft tijdens diverse middagpauzes haar assertieve rijgedrag al trots geïllustreerd. Durf ik dat aan? Tja, ik heb geen tijd én eigenlijk ook geen keus, dus stap ik in. Eerst rollen we een file in en houdt C.S. op haar gemakje een telefoonvergadering met een collega in Frankrijk. Maar dan gooit ze ineens het stuur resoluut naar rechts, de pechstrook op, die eigenlijk niet voor niks Standstreifen heet in het Duits. Zo rijden we rechts aan de file voorbij. Ik moet ineens denken aan de gevluchte misdadigers voor wie al het treinverkeer in F. is stilgelegd.
Terwijl C.S. de afslag neemt, probeer ik op mijn smartphone te achterhalen van welk perron de eerstvolgende trein van H. naar Berlijn vertrekt, maar de zwierige Franse rijstijl maakt me misselijk. Ik kijk dus maar liever strak voor me uit. Met nog nét geen gierende banden stopt C.S. voor het station in H. Ik ben dankbaar – om zo veel redenen – en struikel, nog ietwat licht in het hoofd van de spannende autorit, de trap op naar perron 7. Geluk gehad, want de trein komt er net aan!
In de overvolle trein draagt een gezin met drie jengelende kinderen (hyper)actief bij aan mijn geënerveerde gemoedstoestand. Het liefst zou ik strak voor me uit willen blijven staren, maar tegenover me zit een man die ook strak voor zich uit staart. Als ik moet overstappen naar een andere trein, wacht daar een andere, dit keer opgewekt ronddartelende kinderschaar. Wanhopig vlucht ik naar de restauratiewagen, waar ik mezelf met een warm Pizzaschiffchen à la Deutsche Bahn wil troosten. Ik bijt er enthousiast in, maar de vulling is nog ijskoud.
Dan tref ik de conducteur, aan wie ik nerveus uitleg dat ik eigenlijk een ticket had geboekt voor een andere trein naar Berlijn. Heute ist alles egal, verzucht deze. En verdorie, hij heeft gelijk.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 