Vandaag, uitgerekend op een van de warmste dagen ooit in Duitsland, hebben wij een bedrijfsuitstapje. Ons staat een ‘food tour’ in Frankfurt te wachten, een stadswandeling waarbij we op verschillende plaatsen lokale specialiteiten gaan proeven. Er zal in ieder geval Grüne Soße op het menu staan …
Het is bijna 40 graden en we rijden naar Frankfurt am Main, dat wegens de markante skyline met wolkenkrabbers ook wel Mainhattan genoemd wordt. Eigenlijk werken er 22 mensen op ons kantoor, maar het is vakantietijd. Boekhouder M. kan ook niet mee door een acute Hexenschuss (spit). We zijn dus maar met zijn elven. Het is snikheet en de gids deelt ijskoude flesjes water uit voordat ons elftal aan de stadswandeling begint. De Amerikaanse collega sloft achter ons aan: “Why y’all walking so fast? It’s too hot!”
Omdat ons een ‘food tour’ beloofd is, hebben we ’s ochtends allemaal weinig gegeten. De Amerikaan klaagt: “What are we waiting for? I’m hungry!” maar de gids neemt eerst uitgebreid de tijd om historische feiten te vertellen. Wij kunnen door onze rammelende magen maar weinig informatie opnemen. De Amerikaan, die zelfs na een aantal jaar in Duitsland niet meer verstaat dan Danke en Guten Morgen, staat met glazige ogen voor zich uit te kijken.
Dan arriveren we eindelijk bij onze eerste eethalte. Een kaaswinkel! We zijn toch niet in Holland?! De indringende geur belooft ook niet veel goeds. Geserveerd wordt Handkäs mit Musik, zachte kaas gemarineerd met Zwiebeln. De muziek ontstaat tijdens de spijsvertering. Deze hap laat ik liever aan me voorbijgaan en ik ben niet de enige.
Terwijl we ons hongerig en puffend van de hitte naar de volgende eethalte slepen, valt ons op dat we nog maar met zijn tienen zijn. De Amerikaan zit vast al ergens van een hamburger te smullen. Mijn maag kan hem niet ongelijk geven. Maar ook voor ons is er nog hoop: de gids loodst ons een bruin café binnen, waar een mopperige serveerster ons Kartoffelsalat met Frankfurter Würstchen voorschotelt. We storten ons erop als hongerige wolven. We worden meteen bestraft met een branderig gehemelte, want de Kartoffelsalat is overdreven gepeperd. Dat wordt dus nóg meer zweten straks. Helaas heb ik vandaag geen ventilator in mijn tas, want dan was ik vast verkozen tot medewerkster van de maand.
Intussen wandelen we alle tien op het tempo van de Amerikaan. We sloffen vermoeid achter de gids aan door de mooie Neue Frankfurter Altstadt, dankbaar voor ieder streepje schaduw en elk zuchtje wind (gelukkig blijft de gevreesde muziek uit). Een kwaliteitsslagerij met airco is onze redding. Daar komt de verfrissende Frankfurter Grüne Soße (“Grie Soß“) op tafel. Bij deze slager verwachten we eigenlijk Schnitzel met koude groene saus, maar hij gunt ons alleen een hardgekookt ei en een halve aardappel. En hoewel het een leuk bedrijfsuitje met speciale Schmankerl is, verheugen we ons stiekem al op de volgende werkdag in het koele kantoor.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 