La deutsche vita: Badezimmer

Mijn badkamer is eindelijk klaar. Toen ik naar het appartement kwam kijken, was de badkamer nog een hoop stenen. De verhuurster verzekerde mij dat er een splinternieuwe Badezimmer zou komen …

… Dat was twee weken voor de verhuisdatum. Het zou uiteindelijk tot bijna twee maanden ná mijn verhuisdatum duren voor de badkamer klaar was. Toen ik op de dag van de verhuizing een stapel tegels voor de deur aantrof, vermoedde ik wel dat die splinternieuwe badkamer er nog niet in zat. Nee, in plaats daarvan zat de klusjesman – laat ik hem Djogo noemen – erin, op zijn knieën, volop aan het werk. Mijn ouders en ik wilden toch maar doorzetten met de verhuizing, dus sjouwden we alle dozen het appartement in. Djogo was zo aardig om mijn vriend met de zware wasmachine te helpen. Daarna gingen we lunchen, voornamelijk omdat we alle vier naar de wc moesten. Djogo ging ook even eten. Een uur of twee later kwam hij terug en bracht een knoflookwalm van jewelste mee.

Gelukkig zaten mijn ouders in een hotel, zodat we daar ’s avonds konden douchen. Djogo had in mijn appartement een provisorische wc geïnstalleerd met een emmer water ernaast. Met deze noodoplossing moest ik me nog drie dagen behelpen, maar ik kon in ieder geval overdag op het werk naar de wc. De wc-pot die Djogo had willen installeren bleek een te grote spoelbak te hebben, dus moest hij een nieuwe halen, waardoor het nog een dag langer duurde. Gelukkig ging het met de vloer en de muren wel vooruit. De knoflooklucht in de badkamer nam ik op de koop toe. De douche was ook klaar, al lekte er langs alle kanten water uit. Tandenpoetsen moest ik nog steeds in de keuken.

Weer een dag later trof ik een minuscuul wasbakje aan. Bij het tandenpoetsen moest ik met veel moeite mikken en dan ging nog de helft ernaast; dit was geen doen. Ook de verhuurster was not amused en stuurde Djogo terug naar de bouwmarkt. Het exemplaar waar hij mee terugkwam, was veel te groot. Kennelijk is Djogo niet zo goed in rekenen, of hij houdt van improviseren. Het project wastafel werd dus weer uitgesteld. Mijn geduld begon stilaan op te raken.

Een paar dagen later had ik eindelijk een wastafel met de goeie maten en een afgewerkt plafond. Alleen lekte de douche nog en moest Djogo nog de spiegelkast voor me ophangen. Ik belde hem op. “Ich komme Anfang nächster Woche”, zei hij in zijn Duits met Oost-Europees accent. Hij moest eerst naar de bouwmarkt voor een onderstrip voor de douchedeur. Woensdag belde ik nog eens. “Freitag komme ich.” Hij kwam niet. Na het weekend schakelde ik de verhuurster in. Er ging nog een week voorbij en toen kwam hij. “Ich alter Mann,” zei hij. “Manchmal ich vergesse.” Hij werkte de douche af en hing het kastje op. “Wenn runterfällt, dann anrufen.”

PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!