Sinds kort ligt De waarheid over Ikea op mijn nachtkastje uit de gelijknamige winkel. Ik lees elke avond een paar Zweedse bladzijden, maar het kriebelt vooral om zelf op onderzoek uit te gaan…
Als aanvulling op mijn lectuur over de filosofie van Ingvar Kamprad besluit ik zelf nog eens een bezoek te brengen aan het meubelwarenhuis in de buurt van W. Een bijkomende reden is dat ik een badkamerkast, een bureautje en een gordijnroede nodig heb. Mijn ouders begeleiden de expeditie. We beginnen traditioneel met köttbullar en veenbessensap in het restaurant. Pa en ma worden helemaal nervös van de verschillende etappes in de zelfbedieningscircus. Bij de kassa van het restaurant moeten we toegeven dat we geen Ikea Family zijn.
Bij de gordijnafdeling aangekomen, raak ik vervolgens in de war door de losse onderdelen die je nodig hebt om bij Ikea één complete gordijnroede samen te stellen. Ik stap op een man in een geel-blauw gestreept shirt af: Entschuldigung, können Sie mir helfen, ich suche für diese Gardinenstange noch Zubehör… Als ik klaar ben met mijn uitleg, zegt de man schouderophalend dat hij hier ook alleen maar klant is. Nu pas zie ik zijn vriendin giechelend met een volle kar naast hem staan. Ik schaam me diep voor mijn vergissing en verstop me snel achter een paar gordijnen. Wie gaat er in godsnaam bij Ikea inkopen doen in een outfit met gele en blauwe strepen?
Terwijl ik nog eens terug moet naar de badkamerafdeling waar ik nog wat vergeten ben, willen mijn ouders alvast verder kijken. Na veel zoeken tref ik ze later zittend op een met groen versierd bankje midden in de tuinafdeling aan. Ze vertellen trots dat een andere klant al dacht dat ze bij het decor hoorden. Dus toch Ikea Family? Voor we verder kunnen richting kassa, moet ik achter een rek orchideeën wegduiken omdat de geel-met-blauw-gestreepte man er weer aan komt.
Na enige verwarring bij mijn ouders omtrent de grote gele tas voor in de winkel en de grote blauwe die te koop is, rekenen we af. Nu hebben we wel een softijsje verdiend. Terwijl mijn moeder de do-it-yourself-ijsautomaat ontcijfert, gaan mijn vader en ik de bouwpakketten voor mijn meubels bij het magazijn ophalen. En wie zit daar op zijn pakketten te wachten? Drie keer raden.
Dan nog enige consternatie: een magazijnmedewerker blijkt de dozen met mijn bureau en kast per ongeluk aan een andere klant meegegeven te hebben. Zijn collega rent het parkeerterrein op. Gelukkig kan ze de lading nog onderscheppen en dan keren we toch nog met een volle auto terug naar mijn flat in W. Daar aangekomen ploffen we uitgeput neer op mijn driezits-Grunnarp. We hebben zelfs geen fut meer om de gordijnroede in elkaar te zetten. De waarheid over Ikea blijft vanavond onaangeroerd.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 