Zondagmiddag, ik stap in Berlijn in de trein om weer naar W. te reizen, waar ik door de week woon vanwege mijn werk. Het is heiß in Berlijn, maar in de trein is het nog vele malen warmer…
Ik geef toe dat ik een goedkopere trein heb geboekt dan de comfortabele sneltrein van Deutsche Bahn. Het is een ouderwetse intercity met coupé’s met zes bruin beklede zitplaatsen en groezelige oranje gordijntjes. Natuurlijk was het een illusie om te denken dat de airconditioning zou werken en bovendien kun je er geen raam openzetten, behalve een paar meter verderop in de gang. Kortom: het is snikheet en benauwd in onze coupé.
Rechts van mij zit een studente met een rood hoofd van de warmte. Ze bladert verveeld door een Zweeds boek getiteld Sanningen om Ikea (De waarheid over Ikea). Ik lees nieuwsgierig over haar schouder mee. Links is een in luchtig linnen geklede Chinese vrouw verdiept in haar smartphone. Tegenover mij zitten twee meiden zuchtend en puffend voor zich uit te staren. Es ist so heiß. De derde is naar de gang gevlucht, in de hoop wat koelte van het open raampje op te vangen. Ikzelf voel overal het zweet plakken. Maar ik weet iets wat mijn medereizigers niet weten. Ik heb een ventilator in mijn tas.
Ik kijk eerst even na of de oude intercity stopcontacten heeft. Dan is het moment aangebroken om de blijde boodschap te verkondigen. Trots pak ik de ventilator uit, die ik na het horen van de weersvoorspellingen heb meegenomen voor mijn woning in W. Gejuich in de coupé (behalve van de Chinese). Even later waait er een weldadig warm windje. Voorbijlopende passagiers gluren jaloers onze coupé in. De studente is van puur genot in slaap gevallen. De waarheid over Ikea glijdt van haar schoot.
Als de meiden en de Chinese vrouw uitgestapt zijn, komen twee nieuwe reizigers enthousiast meegenieten van mijn ventilator. Bij de volgende halte moet de studente uitstappen. Ze biedt mij De waarheid over Ikea aan. ‘Wil jij het hebben? Het Zweeds is veel te moeilijk, ik snap er niks van.’ Ik neem het boek verlegen in ontvangst. Nog een uur later (en uiteraard met flink wat vertraging) nadert de gammele intercity mijn halte. De mannen in de coupé kijken beteuterd als ik de stekker eruittrek en mijn ventilator inpak. In zo’n grote blauwe tas van Ikea.
PS
La deutsche vita is een reeks blogartikelen over mijn dagelijks leven, zonder taalkundige inslag, maar er komen ook wel weer traditionele Typisch Duits-artikelen!
Typisch Duits 