Klaus was maar wát blij toen hij eindelijk van die Stinkstiefel af was, vertelde hij. Heeft Klaus zijn oude rubberlaarzen weggegooid omdat ze zo naar zweet stonken? Of heeft hij eindelijk de aangekoekte hondenpoep van de zolen gekrabt?
Op bezoek bij Klaus
Klaus is geen potige landbouwer die dagelijks door de mest struint. Ik kan me hem zelfs helemaal niet met rubberlaarzen voorstellen. Klaus is een nette oudere man die jarenlang als apotheker in Berlijn heeft gewerkt. Sinds dit jaar is hij met pensioen en daar geniet hij enorm van. Hij gaat met zijn vrouw naar cursussen, klassieke concerten, exposities en voordrachten. Ik heb dit aardige en leergierige koppel bij een taalcursus leren kennen. Intussen ben ik er al een paar keer op bezoek geweest. Nu moet je weten dat Klaus een keurige beleefde meneer is. Een galante persoonlijkheid van de oude stempel, die de deur voor je openhoudt, je jas helpt aan- en uittrekken en je theekopje alweer vol schenkt als je er net de eerste slok uit hebt genomen. Voor mij als Nederlandstalige was het even schrikken dat zo’n beschaafd iemand het woord Stinkstiefel in de mond neemt. Daaruit blijkt al dat het een andere gevoelswaarde en betekenis heeft dan wij denken.
Klaus en de zeurpiet
Pas verzuchtte Klaus dat hij, nu hij met pensioen is, vooral erg blij is dat hij van die Stinkstiefel af is. Hij was opgelucht om eindelijk van een bepaalde collega verlost te zijn – namelijk van eentje die een echte zeurpiet was. Een Stinkstiefel is dus een vervelend persoon, een ‘stuk chagrijn’ (Van Dale). Ik had het woord nog nooit eerder gehoord; misschien is het wel een woord dat alleen 65-plussers nog gebruiken.
Van de Stinkstiefel is Klaus dan wel mooi verlost, maar hij heeft een heleboel herinneringen van zijn oude beroep mee naar huis genomen. De flat staat vol met apotheekparafernalia zoals vijzels, erlenmeyers en een antieke weegschaal. Het beste souvenir uit de apotheek is Klaus’ echtgenote. Jaren geleden leerde hij haar daar kennen, trok de stoute schoenen aan en vroeg haar mee uit (vast naar een lezing of een museum). De rest kun je zelf wel bedenken. En de Stinkstiefel? Die mocht de pret niet drukken. Misschien was hij wel gewoon jaloers.
Typisch Duits 